Svaki rad odlikuje se određenim stepenom težine. Težina nekog konkretnog rada ne bi smjela biti veća od one koju određeni pojedinac može realizovati, a da pri tom ne naruši homeostazu svog organizma. Težinu rada dakle određuje konkretan rad prema konkretnom čovjeku.
Procjena težine rada u fiziologiji vrši se u cilju normiranja radnog opterećenja, programiranja režima rada i odmora te vršenja profesionalne selekcije. Procjena težine rada može se izvršiti na osnovu određivanja utrošene energije tokom rada. Energetska potrošnja kreće se od 4-6 kJ/min u miru do 50-80 kJ/min pri izrazito teškom fizičkom radu. Na energetsku potrošnju dominantan uticaj imaju pol, godine starosti i stepen uvežbanosti.
Prema energetskoj potrošnji rad može biti: lak rad 10,9-15,5 kJ/min, umeren rad 15,5-20,5 kJ/min, težak rad 20,5-26,0 kJ/min, vrlo težak rad 26,0-32,7 kJ/min. Ovakva podjela može se primijeniti samo na dinamički, fizički rad sa pretežnom aktivacijom velikih mišićnih masa u aerobnim uslovima.
Merenjem količine utrošenih kalorija tokom rada, rad se mjeri nezavisno od čovjekovog ulaganja i njegove mogućnosti da taj rad obavi, što znači da se ne mjeri napor. Zato se utrošak energije tokom rada mora kombinovati sa pokazateljima drugih funkcija čovjekovog organizma koji učestvuju i mijenjaju se u toku rada.
Za jedan isti rad izražen istom količinom utrošene energije, različiti ljudi ulažu različite napore, te reaguju različitom aktivacijom, izdržljivošću, zamorom, subjektivnim doživljajem itd. Procjena težine rada je dakle dinamički posao, koji uz poštovanje pojedinačnih kriterijuma mora da se obavlja za svaku situaciju posebno, uzimajući u obzir sve aspekte rada i napor čovjeka koji ga obavlja.
Zahtevi rada određuju težinu rada na više načina. Među zahtjeve za određenim funkcijama spadaju: morfološki, antropometrijski zahtjevi (telesna težina i visina…), zahtjevi za određenim stepenom fizičke snage, zahtjevi za sistemima koji obezbjeđuju kiseonik i razmjenu materija (KVS, RES…), zahtjevi za određenim senzibilitetom, zahtjevi za receptorima, psihološki zahtjevi itd.
Na primjer, rad će biti težak čovjeku čije je maksimalno dohvatno polje 210 cm ako je ručica komande kojom rukuje na visini od 250 cm, a neće biti težak za čovjeka čije je dohvatno polje 250 cm. Na istom radu zahtjevi rada su najčešće mnogobrojni. Što je broj zahtjeva veći, rad je teži. Na primjer, fizički rad u toploj radnoj sredini znatno je teži od istog rada u zoni konfora.
Prema ostvarenoj potrošnji kiseonika: lak rad je rad pri kome je u čitavom toku rada očuvana ravnoteža između potreba i snabdijevanja organizma kiseonikom; umeren rad je rad koji je u početku anaeroban, da bi se nakon stvaranja ravnoteže između potreba i snabdijevanja, na novom energetskom nivou, anaerobni produkti metabolisali tokom samog daljeg rada; težak rad je rad kod koga se produkti anaerobne komponente rada kumuliraju i metabolišu tek po prestanku radne aktivnosti, ciklus ovakvog rada može trajati do 30 minuta; vrlo težak rad je rad kod koga je energetska potrošnja blizu granice maksimalnog aerobnog kapaciteta, pri ovakvom radu gomilanje anaerobnih produkata već poslije nekoliko minuta zaustavlja radnu aktivnost.
Prema procentu angažovanog maksimalnog aerobnog kapaciteta: lak rad do 25% MAK, umeren rad 25 do 50% MAK, težak rad 51 do 75% MAK, vrlo težak preko 75% MAK.
